“Χριστιανικές” ιαχές πολέμου..
"Για του Χριστού την πίστη την αγία! Για την ορθοδοξία! Ο Θεός είναι μαζί μας!"
Σε κάθε κρίση των ελληνοτουρκικών σχέσεων τα τελευταία χρόνια, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γεμίζουν από πολεμόχαρες ιαχές σε αναρτήσεις και ευφάνταστες "κοπτοραπτικές" - "φωτοσοπιές" που ξεχειλίζουν από "εθνική υπερηφάνεια" και εθνικισμό.
Δεν θέλω να παρεξηγηθώ..
Είναι εντελώς διαφορετικά μεγέθη ο υγιής πατριωτισμός και η εθνικιστική υστερία.
Στην τελική, ο πατριωτισμός είναι στάση ζωής που εκδηλώνεται καθημερινά με την συμπεριφορά απέναντι στον τόπο, στο περιβάλλον του, στον πολιτισμό, στην Ιστορία του και ακόμη περισσότερο στην ζωή. Γιατί Πατρίδα δεν είναι απλώς το έδαφος αλλά πολύ περισσότερο η Ιστορία, ο Πολιτισμός και οι άνθρωποι, μαζί βεβαίως με κάθε ζωντανό πλάσμα.
Στη λαίλαπα όμως της κρίσης την τελευταία δεκαετία και στην νεκρανάσταση της ακροδεξιάς, στην υπερσυντηρητική ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας και στην θεοποίηση της φαντασιακής τάξης που ζούμε, αυτά δυστυχώς έχουν καταντήσει λεπτομέρειες...
Ψάχνοντας λοιπόν ο μέσος άνθρωπος να βρει κάπου να ακουμπήσει, όσο η ζωή του γίνεται σμπαράλια, αρπάζεται από ό,τι βρίσκει άμεσα διαθέσιμο και από ό,τι το σύστημα το συμφέρει να προβάλλει.
Κι έτσι, μια εθνικιστική διαστρέβλωση του πατριωτισμού επιβάλλεται προκειμένου να εκμηδενίζεται κάθε πιθανότητα αμφισβήτησης του συστήματος..
Στην ειδωλοποίηση λοιπόν της εθνικής ταυτότητας δεν λείπει και το θρησκευτικό στοιχείο.
Όπως σε κάθε λαό, έτσι και σε εμάς η θρησκευτική ταυτότητα πάντα συμπορευόταν με την εθνική. Ακόμη και στην προχριστιανική εποχή. Ένα παραπάνω στη νεωτερική Ελλάδα, αφού κατά τη διάρκεια της οθωμανικής αυτοκρατορίας, η ανατολική ορθόδοξη εκκλησία είχε αναλάβει τον ρόλο της "εθναρχίας". Όπως και οι Σλάβοι, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο οι Έλληνες έχουμε ταυτίσει την εθνική με την θρησκευτική ταυτότητα. Κάτι που στη Δύση ξεκίνησε να αλλάζει από τον Διαφωτισμό και μετά, χωρίς βεβαίως αυτό να έχει εκλείψει σήμερα στον ευρωπαϊκό νότο. Και στην Ιρλανδία.
Σε περιπτώσεις λοιπόν όπως η κρίση που βιώνουμε το τελευταίο διάστημα επιστρατεύονται ο "Στρατηλάτης Χριστός", η "Υπέρμαχος Στρατηγός", οι "πολεμιστές άγιοι" και ο "μαρμαρωμένος βασιλιάς της Αγιάς Σοφιάς". Για να μην παραλείψουμε τις "προφητείες" κεκοιμημένων και ζώντων ασκητών, μοναχών, γεροντάδων και επισκόπων για την "Κόκκινη Μηλιά", την παλινόρθωση του Βυζαντίου και άλλα πολλά...
Η πλήρης εκκοσμίκευση και εθνικοποίηση της θρησκείας... Παλαιότατο θλιβερό φαινόμενο βεβαίως...
Κάθε φορά που η εκάστοτε εξουσία ήθελε να διεξάγει κάποιον πόλεμο η θρησκεία επιστρατευόταν όχι μόνο ως μέσο συσπείρωσης και φανατισμού, αλλά και νομιμοποίησης του πολέμου.
Στις κοινωνικές επαναστάσεις και σε εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες η αυθόρμητη λαϊκή καταφυγή στα θρησκευτικά σύμβολα ήταν βολική μόνο αν αργότερα η εξουσία την έβρισκε χρήσιμη.
Ειδικά όμως στην περίπτωση του Χριστιανισμού η κατάσταση καταντά εξωφρενική.
Ένας Χριστός τουρκοφάγος, μια Θεοτόκος στρατηγός, και αιμοδιψείς άγιοι και αρχάγγελοι κραδαίνουν ρομφαίες έτοιμες να σφαγιάσουν τον αλλοεθνή και αλλόθρησκο εχθρό.
Ο οικουμενικός χαρακτήρας του Χριστιανισμού και το Ευαγγέλιο της Αγάπης πετιούνται από το παράθυρο, ενώ η πολεμοχαρής φρενίτιδα μπαίνει ορμητικά από την πόρτα!
Και ποιός ευθύνεται για αυτό; Μόνο ο απλός λαός; Μήπως μόνο η πολιτική εξουσία;
Δεν ευθύνεται και η πλειοψηφία της ανατολικής ορθόδοξης εκκλησιαστικής διοίκησης και των λειτουργών της που αιώνες καλλιεργούν αυτό το μένος και αυτή την διαστρέβλωση;
Που έχουν απεμπολήσει το "Οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδέ Ἕλλην...πάντες γάρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ" (Επιστολή προς Γαλάτας κεφ. 3, στιχ. 28) για να πλάσουν μια εθνοφυλετική αποκλειστικότητα και "καθαρότητα" της Εκκλησίας;
Που έχουν ποδοπατήσει το "πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη" (Κατά Ματθαίο ευαγγέλιο, κεφ. 29, στιχ, 19) απορρίπτοντας την οικουμενικότητα του Ευαγγελίου για να επιβάλλουν έναν κοντόφθαλμο και ιδεοληπτικό περιορισμό μιας εθνικιστικής αντίληψης;
Πόσο εξοργιστικό είναι οι χριστιανοί ποιμένες από απόστολοι της Αγάπης να γίνονται πολεμικοί προπαγανδιστές και να ξελαρυγγιάζονται καλώντας σε εκατόμβες θυμάτων;
Προσοχή!
Σε καμία περίπτωση δεν είμαι υπέρ της παθητικότητας και της αδράνειας απέναντι σε οποιαδήποτε επιβολή απειλεί την ζωή, την ελευθερία, την δημοκρατία, την δικαιοσύνη και την αξιοπρέπεια. Αλλά καλό θα ήταν να έχουμε λίγη διάκριση...
Ο χριστιανός σαφώς και δεν πρέπει να είναι ένα άβουλο ον.
Σαφέστατα και οφείλει να αγωνίζεται κατά της τυραννίας και της σκλαβιάς.
Κατά της αδικίας και της εκμετάλλευσης!
Εννοείται πως όταν απειλείται η ζωή και η ελευθερία η δική του και των άλλων, έχει κάθε δικαίωμα να ξεσηκωθεί και να καταφύγει και στη βία αν χρειαστεί!
Άλλωστε μυριάδες ήταν οι χριστιανοί αγωνιστές τόσο στην επανάσταση του 1821 όσο και στην Εθνική Αντίσταση. Και άριστα έπραξαν αν με ρωτήσετε να σας πω την προσωπική μου άποψη.
Αυτό όμως απέχει πολύ από τα εκτρώματα που βλέπουμε και από τις φρικαλεότητες που διαβάζουμε αυτές τις μέρες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Αφήστε σας παρακαλώ ήσυχους Τον Θεό, Τον Χριστό, την Παναγία και τους αγίους και μην τους μπλέκετε στις πολεμοχαρείς κορώνες σας. Δεν αρέσκονται στις σφαγές, στο αίμα και στον θάνατο.
Δεν έχω "ανοικτή επικοινωνία" μαζί τους (όπως και εσείς) αλλά δεν νομίζω να ευχαριστιούνται με τον ανθρώπινο αλληλοσπαραγμό.
Αφήστε και όσους έχουμε απομείνει να νιώθουμε χριστιανοί και δεν συμπορευόμαστε με εσάς, να προσευχόμαστε για την ειρήνη και να πιστεύουμε στην Αγάπη Του Χριστού.
Κι αν, ο μη γένοιτο, χρειαστεί κάποια στιγμή να αγωνιστεί ο λαός μας για την ελευθερία του, βλέπουμε ποιοί είναι οι πατριωτές και οι ήρωες...
Αρκεί μετά, όσοι επιζήσουμε, να έχουμε ανοικτά τα μάτια και να δούμε πόσο εύκολα τα "ξαναβρίσκουν" οι ισχυροί αυτού του κόσμου στην "μοιρασιά".
Σε αυτούς ο πόλεμος ποτέ δεν κόστισε τίποτα.
Μόνο στους απλούς ανθρώπους, κάθε φυλής και κάθε θρησκείας.