Δεν είναι “χριστιανικό” έθιμο.   Δεν είναι εκδήλωση Πίστης.

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες κάνουμε την ίδια συζήτηση.

Και κάθε χρόνο ακούμε τον ίδιο αντίλογο, τις ίδιες αντιρρήσεις, τις ίδιες δικαιολογίες.

"Είναι χριστιανικό έθιμο".

Όχι, δεν είναι.

Οι ζωοθυσίες και η σαρκοφαγία κατά τις θρησκευτικές εορτές είναι πολιτισμικά επιβιώματα από τις προχριστιανικές θρησκείες των αρχαίων κοινωνιών και πολιτισμών. Ανάμεσα στα άλλα ήθη και έθιμα που επιβίωσαν και συνεχίστηκαν. Η χριστιανική Εκκλησία ιστορικά δεν αποτελεί κάτι άσχετο με την ανθρώπινη κοινωνία και τον πολιτισμό. Υπάρχει και ζει εντός τους. Συνεπώς, τα μέλη της δεν είναι κάποια εξωγήϊνα όντα. Εντάσσονται και ζουν στα πολιτισμικά και κοινωνικά περιβάλλοντα της εποχής τους με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Όταν ο ανθρώπινος πολιτισμός θα σταματήσει την εκμετάλλευση των μη ανθρώπινων ζώων, θα μπορούν να ακολουθήσουν και οι χριστιανοί γιατί δεν θα υπάρχει κάποιο δογματικό εμπόδιο και δεν θα τίθεται κάποιο ζήτημα πίστης πάνω σε αυτό.

"Ο Θεός μας έδωσε τα ζώα να τα τρώμε και να τα εκμεταλλευόμαστε. Ο άνθρωπος είναι ο ιδιοκτήτης της φύσης."

Όχι.

Κατά την ιουδαιοχριστιανική παράδοση και την χριστιανική διδασκαλία όπως αυτή παρουσιάζεται μέσα από τις πηγές της (Αγία Γραφή και εκκλησιαστική γραμματεία), μόνος κύριος της Δημιουργίας είναι ο Δημιουργός της. Στον άνθρωπο ανατέθηκε από Τον Θεό το έργο της φροντίδας και της προστασίας της ως καθήκον.

Επιπλέον, από τον ίδιο Τον Θεό δόθηκε ως μέσο υλικής συντήρησης των ζωντανών όντων η αποκλειστικά φυτική διατροφή. Στον προπτωτικό κόσμο, όπως αυτός δημιουργήθηκε από Τον Θεό, η συμβίωση μεταξύ των πλασμάτων ήταν αρμονική και ειρηνική. Η βία ήταν ανύπαρκτη. Ο θάνατος, η φθορά, η βία και όσα συνεπάγονται είναι συνέπειες της Πτώσης, της απομάκρυνσης του ανθρώπου από Τον Θεό. Αυτή η ανθρώπινη επιλογή είχε ως αποτέλεσμα να παρασυρθεί στην μεταπτωτική κατάσταση ολόκληρη η φύση και να διαταραχθούν οι σχέσεις των πλασμάτων. Η βία, ο θάνατος, η σαρκοφαγία είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά αυτής της κατάστασης.

Η ανθρωπογενής καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος, πέρα από όλα τα άλλα, αποτελεί και μέγιστη ασέβεια στον Δημιουργό Θεό και στο καθήκον που μας ανέθεσε.

"Μα τα ζώα δεν έχουν ψυχή. Δεν καταλαβαίνουν"

Τα ζώα, σύμφωνα με τους Πατέρες της Εκκλησίας, διαθέτουν ψυχή όχι όμως όμοια με την ανθρώπινη αφού δεν πλάστηκαν κατά το "κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν". Αυτή δεν είναι κάποια αφ' υψηλού απαξιωτική διάκριση, αλλά διατύπωση μίας διαφορετικότητας. Επιπλέον δεν αφαιρεί τίποτα από την αξία της ζωής στο σύνολό της και επι μέρους. Πέρα από τα σύγχρονα επιστημονικά πορίσματα, η χριστιανική διδασκαλία αναγνωρίζει και εκτιμά την μη ανθρώπινη ζωή όπως αυτή εκφράζεται μέσα από την εκδήλωση αισθημάτων και αναγκών. Δεν είναι λίγες οι αναφορές σε αγίους και ασκητές που ζούσαν με αγάπη, αρμονικά και επικοινωνούσαν με τα μη ανθρώπινα όντα.

"Καλά όλα αυτά, αλλά δεν ζούμε στον προπτωτικό κόσμο. Ούτε στην Βασιλεία Των Ουρανών. Όταν έρθει και ζούμε σαν άϋλοι άγγελοι το ξανασυζητούμε.."

Είναι γεγονός ότι ζούμε στον κόσμο της πτώσης, του θανάτου και της φθοράς.

Όμως η έλευση Του Χριστού στον κόσμο, τα Πάθη και η Σταυρική Θυσία Του και η Ανάστασή Του μας λύτρωσαν (και) από τα παραπάνω, καθιστώντας τα προσωρινά. Η παραδοχή τους ως μόνιμα, φυσιολογικά και αιώνια αντιφάσκουν και αναιρούν την Πίστη στην Ανάσταση και στην Βασιλεία Των Ουρανών. Η τελευταία δεν αποτελεί κάποια αόριστη επαγγελία του απώτερου μέλλοντος. Κατά δήλωση Του ίδιου Του Χριστού βρίσκεται ανάμεσά μας. Υπάρχει ιστορικά και πορεύεται προς τα έσχατα ανακαινίζοντας την Δημιουργία. Παράλληλα οι επιστημονικές και τεχνολογικές δυνατότητες (προϊόντα της λογικής με την οποία μας προίκισε ο Θεός) μας δίνουν την ευκαιρία για μια κοινωνία και έναν πολιτισμό που μπορεί εύκολα να προοδεύσει και να αναπτυχθεί χωρίς ίχνος βίας και εκμετάλλευσης οποιασδήποτε μορφής ζωής.

Η αξιολογική διάκριση μεταξύ ύλης και πνεύματος, με την περιφρόνηση της πρώτης δεν ευσταθεί χριστιανικά. Δεν είναι τυχαία η φράση που χαρακτηρίζει το σώμα ως ναό του Πνεύματος. Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε ως ψυχοσωματικό ον. Το σώμα δεν αποτελεί μιαρή φυλακή της ψυχής. Η φθορά του δεν ήταν χαρακτηριστικό της Δημιουργίας αλλά συνέπεια της Πτώσης, η οποία δεν είναι κάποια κληροδοτούμενη ενοχή αλλά κατάσταση. Οποιαδήποτε αντίθετη άποψη βρίσκεται εκτός Χριστιανισμού και κρύβει ξένες μανιχαϊστικές αντιλήψεις.

"Αυτά όλα είναι αιρετικά και αντιχριστιανικά - νεοεποχίτικα - βουδιστικά - ινδουϊστικά - ειδωλολατρικά (και δεν συμμαζεύεται..)"

Είναι αλήθεια ότι η αποχή από τις ζωϊκές τροφές είναι αναπόσπαστο στοιχείο της πνευματικής άσκησης πολλών θρησκευτικών παραδόσεων, πολλών μορφών θρησκευτικότητας και πνευματικότητας. Όπως και η ελεημοσύνη, η αλληλεγγύη, η μη βία, η συγχώρηση και η αυτοθυσία. Μήπως αυτό αποτελεί επιχείρημα ώστε να τις αποκλείσουμε; Μήπως είναι λογικό να περιοριστούμε στην κατανάλωση ή μη συγκεκριμένων τροφών ή μήπως είναι προτιμότερο να επανεξετάσουμε την συνολική στάση μας απέναντι σε κάθε μορφή ζωής; Απέναντι στο σύνολο της Δημιουργίας;

Ο φυσικός κόσμος μας υφίσταται μια κακοποιητική δράση του ανθρωπίνου είδους καθημερινά, της οποίας οι συνέπειες πολύ σύντομα θα αποβούν μοιραίες για τις συνθήκες διαβίωσης και την επίβιωση τόσο της δικής μας όσο και εκατομμυρίων άλλων ειδών που ζουν μαζί μας στον πλανήτη.

Η επιστήμη έχει αποδείξει το μερίδιο της ευθύνης της ανθρώπινης εκμετάλλευσης των μη ανθρώπινων ζώων.

Σε αυτό δεν υπάρχουν αντιρρήσεις; Σε αυτό δεν είναι δυνατό να εντοπιστεί η ευθύνη του ανθρώπου, που αναφέραμε παραπάνω;

Ποιό ακριβώς είναι το αιρετικό και αντιχριστιανικό στοιχείο της αγωνίας και του αγώνα τόσων εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο;

Πόσο χριστιανική είναι η ιδεοληπτική εμμονή στην σαρκοφαγία και στην εκμετάλλευση και η εγκληματική ανευθυνότητα με την οποία αντιμετωπίζεται η Δημιουργία;

Ας τα έχουμε όλα αυτά στο νου μας και ας γίνουν μια μικρή αφετηρία ενός ειλικρινούς αναστοχασμού.

Καλή Ανάσταση!

(Για όσους καλοπροαίρετους - και μη - θελήσουν να ζητήσουν πηγές, είναι διαθέσιμες)