"Μορφασμοί" αντί για Αγάπη
Θυμάμαι δύο
"αρχές" της δημοσιογραφίας από τα
φοιτητικά μου χρόνια στο Τμήμα Επικοινωνίας
& ΜΜΕ του Παν/μίου Αθηνών :
Μια είδηση είναι σημαντική για την κοινή γνώμη αναλόγως της τοπικής εγγύτητας.
και
Το κοινό χάνει το ενδιαφέρον του για την είδηση με το πέρασμα του χρόνου.
Τελικά δημοσιογράφος δεν έγινα. Για διάφορους λόγους. Ίσως και γιατί δεν τηρώ αυτές τις αρχές.
Σκόπιμα άφησα να περάσει κάποιο χρονικό διάστημα από τον σάλο που δημιουργήθηκε στα ΜΜΕ και στα κοινωνικά δίκτυα λόγω της δήλωσης του Μητροπολίτη Μόρφου περί της "αιτίας" της ομοφυλοφιλίας. Ήθελα να παρακολουθήσω όλες τις αντιδράσεις πρώτα και έπειτα να εκφράσω και την δική μου ταπεινή άποψη.
Από την μια κάποιοι φονταμενταλιστές έσπευσαν να υπερασπιστούν τον μητροπολίτη υπερθεματίζοντας, άλλοι κινούμενοι από την αθεράπευτη ομοφοβία και το μίσος τους αδιαφορώντας στην ουσία για το κύρος της Εκκλησίας (λες και έχει ανάγκη υπεράσπισης ή απειλείται από ατυχείς δηλώσεις μελών και εκπροσώπων της) και άλλοι περισσότερο ως τυφλοί οπαδοί του αντι-εκκλησιαστικού "πίστευε και μη ερεύνα" και της ειδωλοποίησης των διοικούντων την θεσμική εκκλησία.
Από την άλλη, άνθρωποι εντελώς αρνητικοί στο "περί Θεού ερώτημα" (για να θυμηθούμε και τον Μέγα Φαράντο), εχθρικοί προς κάθε μορφή πνευματικότητας, προκατειλημμένοι απέναντι στο φαινόμενο της Πίστης, έσπευσαν να "κατακεραυνώσουν" την Εκκλησία στο σύνολό της αρπάζοντας την ευκαιρία. Βλέπετε, στις ατυχείς περιπτώσεις είναι οι πρώτοι που θα κατακρίνουν ενώ στις φωτεινές προσωπικότητες τηρούν μια ένοχη σιωπή.
Οι δύο παραπάνω περιπτώσεις είναι οι συνηθισμένες και πλέον αναμενόμενες.
Δυστυχώς η εκκλησιαστική ζωή κυριαρχείται από τους πρώτους, διώχνοντας ολοένα και περισσότερους καλοπροαίρετους ανθρώπους. Ανθρώπους που θέλουν να βιώσουν την Ανάσταση. Την Πίστη, την Ελπίδα και την Αγάπη. Ανθρώπους που ζητούν Τον Χριστό και την Αλήθεια. Αηδιασμένοι όμως από το δυσλειτουργικό (παρα)εκκλησιαστικό κατεστημένο απελπίζονται και αφήνουν χώρο στους λογής λογής εγωπαθείς, αυτοδικαιωμένους και προσωπολάτρες "εκλεκτούς".
Υπάρχει και μια τρίτη κατηγορία που λανσάρεται ως εκείνη των "προοδευτικών" της εκκλησίας, κληρικών και λαϊκών, θεολόγων και μη. Θα τους αναγνωρίσει κανείς από το γλυκερό ύφος, την επιτηδευμένα στρογγυλεμένη γλώσσα (προσεκτικά ασαφή, γενικόλογη και ανώδυνη), τις επιδέξιες δημόσιες σχέσεις και την "καλή μαρτυρία" εντός και εκτός. Μιλούν συχνά για Αγάπη αλλά (και αυτό είναι ένα τεράστιο "αλλά") και την ανάγκη της "μετάνοιας" και της αντίταξης στον "κόσμο". Μέσα στον λόγο τους κρύβεται ύπουλα όχι κάποιος αναχωρητισμός αλλά ένας αλαζονικός ελιτισμός που προεκτείνεται σε έναν καμουφλαρισμένο μισανθρωπισμό και μια δυσανεξία σε ο,τιδήποτε δεν ταιριάζει στα δικά τους αυθαίρετα μέτρα και στον λατρεμένο ρόλο του αυτόκλητου κριτή.
Για ανακαίνιση του κόσμου ούτε λόγος..
Υπάρχουν και οι λαμπρές εξαιρέσεις αλλά δυστυχώς είναι ελάχιστες..
Έπεσαν όλοι να "φάνε" τον Μόρφου λες και αυτός είναι όλο το πρόβλημα. Ακόμη χειρότερα, ταύτισαν ολόκληρη την Εκκλησία και την διδασκαλία της με τα λεγόμενά του και άλλοι (τρις χειρότερα) εντελώς γενικόλογα να τον "κατσαδιάσουν" για έλλειψη αγάπης και συνέπειας προς το Ευαγγέλιο όταν οι ίδιοι δεν διαφωνούν στην ουσία των λόγων του αλλά στον τρόπο έκφρασης.
Να πού συναντούμε πάλι τις "δημόσιες σχέσεις"!
Για να το πούμε αλλιώς, έθεσαν το θέμα σε "ποιμαντική" βάση όταν στην πραγματικότητα το πρόβλημα είναι βαθύτερο και πολύ πιο σοβαρό.
Το ζήτημα της στάσης της Εκκλησίας (όχι μόνο της Ανατολικής Ορθόδοξης αλλά και των υπολοίπων) απέναντι στις ταυτότητες φύλου και στους ερωτικούς προσανατολισμούς εκτός ετεροκανονικότητας είναι τεράστιο. Ακόμη και στο ζήτημα των ετεροφυλόφιλων σχέσεων και της θέσης της cis γυναίκας (που θα περίμενε κανείς κάτι διαφορετικό) η κατάσταση είναι τραγική.
Η κοινωνική επιρροή της θεσμικής εκκλησίας εξακολουθεί και είναι σημαντική.
Και όμως, βιώνουμε μια σκανδαλώδη και εκκωφαντική σιωπή μπροστά στις τόσες γυναικοκτονίες, στα ρατσιστικά ομοφοβικά και τρανσφοβικά εγκλήματα, στις έμφυλες διακρίσεις και στις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Δεν είναι εύκολο (μάλλον αδύνατο είναι) να βγεί οποιαδήποτε οργανωμένη θρησκεία επί γης από το ετεροκανονικό δυαδικό κοσμοείδωλό της. Δεν νομίζω ότι το ζητά κανείς και ούτε είναι υποχρεωμένη. Όμως μπροστά στην κατρακύλα που έχει πάρει ο κόσμος μας, στην επιστροφή στις πιο σκοτεινές φάσεις της Ιστορίας, στην κοινωνική κυριαρχία του μίσους δεν θα έπρεπε να διατυπωθεί ένας λόγος κατανόησης και Αγάπης;