Ο Αββαδών και εμείς

"...ἔχουσι βασιλέα ἐπ' αὐτῶν τόν ἄγγελον τῆς ἀβύσσου· ὄνομα αὐτῷ Ἑβραϊστί  Ἀβαδδών, ἐν δὲ τῇ Ἑλληνικῇ ὄνομα ἔχει Ἀπολλύων..."

Αποκάλυψη του Ιωάννη (κεφ. 9, στιχ. 11)

Στο βιβλικό κείμενο της Αποκάλυψης, μια φρικτή μορφή ηγείται μιας καταστροφικής επίθεσης εναντίον της ανθρωπότητας. Ο Αββαδών ή Απολλύων (σε ελεύθερη απόδοση : "καταστροφέας"). Είναι γεμάτο τρομακτικές εικόνες το κείμενο του Ιωάννη και ίσως για αυτό σήμερα ο όρος "αποκαλυπτικός" δεν εκφράζεται με την κυριολεκτική έννοια του, αλλά με αυτή της απόλυτης καταστροφής. Της συντέλειας.

Αν στην Αποκάλυψη η καταστροφή επέρχεται κυρίως από σκοτεινά υπερφυσικά όντα, αυτό που ζούμε σήμερα είναι εντελώς διαφορετικό.

Ζούμε σε "αποκαλυπτικούς" καιρούς. Σαν να μην μας έφταναν αιώνες ανθρώπινης καταπίεσης, εκμετάλλευσης και αδικίας, τις τελευταίες δεκαετίες έχουμε κηρύξει ως πολιτισμός έναν αυτοκτονικό πόλεμο εναντίον του πλανήτη που μας φιλοξενεί.

Δεν ευθύνεται κάποια υπερφυσική μορφή αλλά εμείς οι ίδιοι. Προσωπικά και συλλογικά.

Η απομάκρυνσή μας από την φύση, από τον συνάνθρωπο και από τον ίδιο μας τον εαυτό πλέκει έναν πολυεπίπεδο ιστό που αιχμαλωτίζει την ύπαρξή μας και δολοφονεί το μέλλον μας. Μαζί και το μέλλον όλων των ειδών με τα οποία μοιραζόμαστε τη Γη, την οποία τους στερούμε και την καταστρέφουμε.

Στήσαμε και συντηρούμε ένα αδηφάγο σύστημα, μια αδυσώπητη κοινωνική οργάνωση που ανάμεσα σε όλες της τις αντιφάσεις και τις ελλείψεις περιέχει την πιο απειλητική επιδίωξη : το κέρδος.

Οι άνθρωποι μετατράπηκαν σε καταναλωτές και όλα τα υπόλοιπα σε εμπορεύματα.

Ένας ολόκληρος πλανήτης - αγορά.

Αδιάφορες οι διαδικασίες και οι συνέπειες για το σύστημα, αρκεί να προκύπτει κέρδος.

Όσο το κέρδος είναι ο μοναδικός προορισμός και αυτοσκοπός τίποτα δεν αλλάζει.

Οι ανέξοδοι συναισθηματισμοί, τα ιδεαλιστικά ευχολόγια και οι γενικόλογες προτάσεις όχι απλώς δεν αρκούν αλλά αντιθέτως λειτουργούν ως αναποτελεσματικά αντι - αναλγητικά.

Η αιτία είναι μία : η θυσία των πάντων στον βωμό του κέρδους.

Ας μη γελιόμαστε. Το χρονικό περιθώριο αναστροφής της πορείας προς την καταστροφή συνεχώς στενεύει, αν υπάρχει ακόμη κάποιο.

Η ευθύνη ανήκει σε όλους τους ανθρώπους προσωπικά και συλλογικά.

Πόσο ρεαλιστικό και χρήσιμο είναι να αποδίδουμε τις ευθύνες απρόσωπα και αόριστα;

Ο Αμαζόνιος καίγεται. Μαζί του άλλες τόσες αχανείς δασικές εκτάσεις σε όλο τον κόσμο. Δεν καταστρέφονται μόνο οι "πνεύμονες" της Γης. Εξαφανίζονται χιλιάδες είδη ζωής με τον πιο φρικαλέο και εγκληματικό τρόπο. Είναι ασύλληπτο το ότι η άγρια ζωή έχει περιοριστεί στο 1 % των ζωντανών πλασμάτων στην Γη, όταν το υπόλοιπο 99 % αποτελείται από τους ανθρώπους και τα "παραγωγικά" ζώα. Αδιαφορούμε για την άγρια ζωή μην θέλοντας να καταλάβουμε όχι μόνο το πόσο απαραίτητη είναι αλλά και το ουσιώδες δικαίωμά της στην ύπαρξη και στην ευζωΐα!

Η ίδια η βιομηχανική κτηνοτροφία καταλαμβάνει το 1/3 της επιφάνειας του πλανήτη που δεν καλύπτεται από νερό, προκειμένου να παραχθούν οι ζωοτροφές και απορροφά τεράστιο μέρος των υδάτινων πόρων, ενώ την ίδια στιγμή ολόκληροι πληθυσμοί μαστίζονται από πείνα και δίψα. Μετατρέπουμε έναν ολόκληρο πλανήτη σε μια μονάδα παραγωγής που τρώει τις σάρκες της και οδηγείται στην εξάντληση και στον αφανισμό.

Οι συνέπειες είναι φρικτές και απτές. Παρούσες στο παρόν και όχι σε κάποιο μακρινό δυστοπικό μέλλον.

Η καταστροφή του πλανήτη εξυπηρετεί τα συμφέροντα που μοναδικό στόχο έχουν το κέρδος εις βάρος της ίδιας της ζωής. Δεν ξέρω αν ζουν με την αυταπάτη ότι οι συνέπειες δεν θα είναι ολέθριες για κάθε μορφή ζωής στον πλανήτη.

Είμαι σίγουρος όμως ότι η ευθύνη δεν βαραίνει μόνο εκείνους.

Βαραίνει τον κάθε άνθρωπο προσωπικά που αδιαφορεί, που συνεχίζει να στηρίζει και να εξυπηρετεί τον σκοπό που στην ουσία απειλεί την ίδια την ζωή.

Ο Αββαδών (ή Απολλύων) δεν δρα μόνος του. Μαζί του έχει και τα υποτακτικά φτερωτά τέρατά του.

Θέλουμε αυτό τον ρόλο;