Το οργισμένο πανό στο Pride
Στο πανό στο Pride της Θεσσαλονίκης είχαν γράψει :
"Στο διάολο η οικογένεια - στο διάολο η πατρίς - η ελλάδα να πεθάνει να ζήσουμε εμείς"
Και έγινε αυτό που λένε στις χολυγουντιανές ταινίες δράσης : "Let all Hell break loose!"........
Οργισμένες αναρτήσεις και σχόλια στα κοινωνικά δίκτυα, επικριτικά άρθρα που διαμαρτύρονταν για την εξύβριση των "ιδανικών του έθνους" και πάει λέγοντας...
Αλήθεια αναρωτήθηκε κανείς τί ώθησε αυτά τα νέα παιδιά να γράψουν αυτό το σύνθημα και να το παρουσιάσουν δημοσίως;
Ποιό ήταν το μήνυμά τους και γιατί ήθελαν να διαμαρτυρηθούν;
Έκατσε κάποιος να προσπαθήσει να μαντέψει τις ενστάσεις και τις αντιρρήσεις τους; Από πού πηγάζει η οργή τους, την οποία εκφράζουν με αυτό το σύνθημα;
Δεν θα ασχοληθώ σε αυτό το σύντομο άρθρο με το περιβόητο τρίπτυχο "Πατρίς - Θρησκεία (η οποία δεν αναφέρεται στο πανό αλλά θα έλεγε εύκολα κανείς ότι θα μπορούσε να αναγράφεται ή να υποννοείται κάλλιστα) - Οικογένεια".
Κάποια άλλη στιγμή.
Σε ποιά αντίληψη της πατρίδας, της θρησκείας και της οικογένειας εναντιώνονται; Ποιά τους προκαλεί αποστροφή και νιώθουν ότι τους στερεί την ίδια την ζωή αφού καταλήγουν στο ότι η "ελλάδα" πρέπει να πεθάνει για να ζήσουν εκείν@;
Ας προσέξουμε : δεν αντιτάσσονται απλώς αλλά ζητούν το θάνατο αυτού που τους στερεί τη ζωή!
Μήπως έχουν στο νου τους την φαντασιακή τάξη (για να χρησιμοποιήσω τον όρο του Καθηγητή Κώστα Δουζίνα) της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας της εποχής της μεγάλης καπιταλιστικής κρίσης;
Πιστεύω ότι την αριστερή ριζοσπαστικοποίηση που ζήσαμε την τελευταία δεκαετία, ακολουθούσε κατά πόδας και μάλλον την προσπέρασε μια αντιδραστική ριζοσπαστικοποίηση. Οι εκλογικές προτιμήσεις των νέων στις πρόσφατες ευρωεκλογές και η στροφή μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας (κυρίως των εργαζομένων και των κατεστραμμένων μικροαστών) σε ακροδεξιές αντιλήψεις και πολιτικές είναι ένα σοβαρό δείγμα του πώς μια κοινωνία που υποφέρει μπορεί να αναζητήσει την διέξοδο μέσα από συλλογικούς μύθους και αξίες που λειτουργούν ως "ξόρκια" για μία μεταφυσική προσλαμβάνουσα των δεινών αλλά και ως "εργαλεία" για την εκπλήρωση ενός "προαιώνιου ένδοξου εθνικού πεπρωμένου".
Εξού και η οργή με την οποία αντιμετωπίστηκε το εν λόγω πανό.
Για ποιά πατρίδα, για ποιά θρησκεία και για ποιά οικογένεια μιλούν αυτά τα παιδιά;
Στην τελική ποιά "ελλάδα" πρέπει να πεθάνει για να ζήσουν;
Μήπως πρόκειται για μια "πατρίδα" ως συγκεκριμένη κοινωνία/ κρατική πολιτική που τους αντιμετωπίζει ως παρίες; Που τους στερεί αυτονόητα ανθρώπινα δικαιώματα; Ακόμη και με την (με καθυστέρηση δεκαετιών) νέα κοινωνική πολιτική - νομοθεσία έχουν λυθεί όλα τα προβλήματά τους; Ή έστω προχωρεί όπως και όσο θα έπρεπε η υπόθεση των έμφυλων ζητημάτων;
Οι πολιτικές σκοπιμότητες και η ψηφοθηρία μήπως εμποδίζουν την σύμπνοια του πολιτικού κόσμου; Μήπως αυτή η απροθυμία αντανακλά μια γενική αντιδραστική (και γιατί όχι;) και ρατσιστική τάση;
Μήπως πρόκειται για μια "θρησκεία" που αποτελεί διαστρέβλωση και παραχάραξη του Ευαγγελίου, όπως αυτή εκφράζεται από μερικούς θρησκευτικούς λειτουργούς και θεολόγους που μάλλον πολιτική ασκούν παρά ιεραποστολή, διαποίμανση και ευαγγελισμό; Πού είναι η Αγάπη να εμπνεύσει αυτά τα νέα παιδιά; Μήπως πνίγεται σε μια στείρα ηθικολογία που περιορίζει τις χριστιανικές αρετές στον ερωτικό τομέα (αποκλείοντας το συναίσθημα και εστιάζοντας χονδροκομένα και μυωπικά στην σεξουαλική επαφή ως άσχετη με το πρώτο) αδιαφορώντας για τα υπόλοιπα; Αλήθεια πόσοι "μη κοσμικοί - της εκκλησίας κτλ" αρέσκονται να συζητούν "γαργαλιστικά θέματα" (κάτω από τον μανδύα της κατάκρισης και της αυτοδικαίωσης) με μια κρυφή ίσως ηδονιστική τάση ενώ εθελοτυφλούν μπροστά σε ζητήματα πίστης, κοινωνικής δικαιοσύνης και αλληλεγγύης;
Μήπως πρόκειται για μια "οικογένεια" που πνίγεται από τις συμβατικότητες, τους ψυχαναγκαστικούς συμβιβασμούς και τις εκπτώσεις; Μια "οικογένεια" στην οποία απουσιάζει η Αγάπη, ο σεβασμός, η αποδοχή, η στήριξη για να πάρουν την θέση τους ο καθωσπρεπισμός, η υποκρισία, η επιτέλεση άχαρων και καταπιεστικών κοινωνικών ρόλων;
Ποιός θέλει αυτήν την "πατρίδα", αυτή την "θρησκεία" και αυτή την "οικογένεια"; Ποιός θέλει αυτή την "ελλάδα" και αυτό τον κόσμο; Ποιός μπορεί να ζήσει ευτυχισμένος και να ολοκληρωθεί ως ύπαρξη εντός τους;
Αν αυτά τα νέα παιδιά είχαν μια κοινωνία δίκαιη, μια οικογένεια υποστηρικτική και μια αγκαλιά ευαγγελική και αναστάσιμη, δεν θα διαολόστελναν κανέναν και τίποτα.
Ας προσέξουν οι "πατριώτες - θρήσκοι - οικογενειάρχες" μήπως τα "Ουαί" της υποκρισίας, του μισανθρωπισμού και της πώρωσης στέκονται αμείλικτα πάνω από το κεφάλι τους.