Το πνεύμα σου το ζωντανό, Σαλβαδόρ..

Το πνεύμα σου το ζωντανό, Σαλβαδόρ, στοιχειώνει τις νύχτες στο Σαντιάγο.

Ακούς πώς κροταλίζουν οι σφαίρες στον αέρα και πώς γυαλίζουν με μίσος τα γκλομπ;

Ακούς τα ουρλιαχτά πόνου των θυμάτων και τις κραυγές οργής και αγανάκτησης των ξεσηκωμένων;

Ακούς πώς τρίζουν τα σκυλόδοντα των τεράτων που διψούν για των αθώων το αίμα και το τσάκισμα των αρθρώσεων στα δάχτυλα αυτών που λιμπίζονται το βιος του λαού σου;

Δεν έφυγαν για να επιστρέψουν τα κτήνη Σαλβαδόρ.

Εδώ ήταν πάντα.

Αυτοί και οι λακέδες τους.

Δεν έπαψαν από το βορρά να ορέγονται το νότο και τις πατρίδες εσένα, του Σιμόν, του Φιντέλ, του Όσκαρ, του Καμίλο, του Ούγκο, του Εβο και του Ερνέστο.

Όπως δεν έπαψαν ποτέ να απλώνουν τα ματωμένα και βρωμερά τους χέρια σε όλη τη γη. Έχουν πολλά ονόματα και πρόσωπα, μα μια λαχτάρα..

Να υποτάξουν κάθε ελεύθερη καρδιά, να ζέψουν στο ινί τους κάθε σβέρκο καθαρό και να αναπνέουν μόνο αυτοί τον αέρα που έχουν μολύνει.

Το πνεύμα σου το ζωντανό, Σαλβαδόρ, θαρρώ πώς κι αυτό δεν έφυγε ποτέ.

Εδώ σιμά μας κάθεται και αιώνια μας απαγγέλει τον τελευταίο σου λόγο.

Σαν ευαγγέλιο φλογερό για Λευτεριά και Δικαιοσύνη.

Κι εμείς ορθοί, βουβοί κι εκστατικοί το ακούμε μέσα στη νύχτα που αναμένει το πρωΐ.

Να βγει ο ήλιος και να ανατείλει την ίδια στιγμή με το ανέσπερο φως της Σιέρρα Μαέστρα, από τις Άνδεις μέχρι τα πέρατα της οικουμένης..